Urodził się w 8 lipca 1930 roku w Bratkówce koło Krosna. Zmarł w 2009 roku w Warszawie. Pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Biberstein. W latach 1949–1952 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, a następnie na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u Michała Byliny, gdzie uzyskał dyplom w 1955 roku. Artysta jest uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli „polskiej szkoły plakatu”. Jego twórczość łączona jest z europejskim nurtem symbolizmu i surrealizm. Motywem przewodnim sztuki Franciszka Starowieyskiego był anonimowy akt kobiecy o rubensowskich kształtach, przedstawiany w zhybrydyzowanych, niekiedy umechanicznionych formach. Kompozycje Starowieyskiego nawiązują formalnie do baroku i niekiedy do secesji, malarz inspirował się także twórczością swojego ulubionego pisarza Samuela Backetta. Artysta zdobył popularność już w latach 60. serią plakatów teatralnych i filmowych, czyniąc plakat osobnym dziełem sztuki.
Artysta robił także scenografie teatralne i filmowe, był malarzem, rysownikiem, grafikiem, kaligrafistą, a także kolekcjonerem sztuki, głównie XVII-wiecznej. Stworzył Teatr Rysowania, kilkudniowy happening, w ramach którego malował na żywo przed publicznością. Jego prace wzięły udział w ponad 200 wystawach krajowych i zagranicznych. Franciszek Starowieyski jako pierwszy Polak miał indywidualną wystawę w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w 1985 roku.
