Tadeusz Kantor (1915 Wielopole Skrzyńskie – 1990 Kraków).
Twórca awangardowy, malarz, rysownik, teoretyk sztuki, scenograf i reżyser, autor happeningów, wybitny reformator teatru XX wieku, jedna z najważniejszych postaci życia artystycznego w Polsce. W latach 1934–1939 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W czasie okupacji założył Podziemny Teatr Niezależny, gdzie wystawił inscenizację „Balladyny” Juliusza Słowackiego (1943) i „Powrotu Odysa” Stanisława Wyspiańskiego (1944). Spektakle, w których występowali przyjaciele i koledzy artysty, były grane kilkakrotnie w prywatnych krakowskich mieszkaniach. Kantor wiele razy podkreślał, że właśnie w dokonaniach z czasów wojny należy szukać prawdziwych źródeł jego twórczości. Od połowy lat 40. do połowy lat 70. projektował scenografię i kostiumy dla teatrów zawodowych. Do najsłynniejszych prac Tadeusza Kantora należą m.in. „Dziennik z podróży”, „Człowiek i stół”, „Niebezpieczne odwrócenie” i „Powrót do domu rodzinnego”, cykl ambalaży, a także głośne przedstawienia teatralne „Umarła klasa” i „Wielopole, Wielopole”. Wspólnym motywem spektakli Tadeusza Kantora była śmierć, przemijanie i pamięć. W wielu przedstawieniach Kantor uczestniczył bezpośrednio jako obecny na scenie „mistrz ceremonii”. Jego wizja sztuki i malarstwa wynikała przede wszystkim z potrzeby poszukiwania sposobów artystycznej wypowiedzi, sprostającym wyzwaniom współczesności. Inspiracją dla twórczości malarskiej Kantora były trendy najnowszej sztuki światowej, które poznawał podczas licznych podróży. Na bazie tych doświadczeń tworzył obrazy w nurcie informel, dadaizmu oraz nawiązujące do sztuki konceptualnej.
Prace dostępne w galerii