Nkifor Krynicki, a właściwie Epifaniusz Drowniak ur. 1895. Polski malarz pochodzenia łemkowskiego, przedstawicielem prymitywizmu. Wiedza na temat pochodzenia artysty jest skąpa i niepotwierdzona. Nikifor ‘odziedziczył’ wadę słuchu i wadę wymowy. Życie Nikifora wypełnione było samotnością i ubóstwem, ludzie uważali go za niedorozwiniętego kalekę, głównie ze względu na to, że bełkotał i mówił bardzo niewyraźnie. Do roku 1963 artysta nie posiadał nazwiska – posługiwał się jedynie imieniem. Był pochłonięty pasją malarską. Łącznikiem ze światem zewnętrznym stało się dla niego malowanie.Jego obrazki powstawały na niedużych formatach zdobytego papieru. Zdarzało się, że malował na kartkach zeszytowych niekiedy zapisanych po jednej stronie. Rysował ołówkiem, kredką, malował akwarelą, przede wszystkim pejzaże architektoniczne trudnych do rozpoznania miasteczek z akcentami w postaci wież kościelnych lub ratuszowych.
Był wysoce płodnym twórcą, stworzył blisko 40 tysięcy dzieł. Znaczną ich część rozdał i zagubił bądź sprzedał w latach największej biedy. Najstarsze zachowane dzieła Nikifora datuje się na 1920 rok. Pierwszym, który odkrył twórczość artysty, był ukraiński malarz Roman Turyna, a stało się to w 1930 roku. Przedstawił jego dzieła polskim i ukraińskim malarzom reprezentującym kapizm, którzy nie kryli zachwytu nad twórczością Nikifora. Najistotniejszym wydarzeniem rozpoczynającym międzynarodową karierę Nikifora była pierwsza indywidualna wystawa w kwietniu 1959 r. w galerii Diny Vieny w Paryżu. W Polsce rok przed śmiercią artysty odbyła się jego retrospektywna wystawa w warszawskiej Zachęcie. W centrum Krynicy-Zdroju, w zabytkowej willi Romanówka znajduje się Muzeum Nikifora.
