Opis

Paweł Bienkiewicz

Urodził się w Polsce, w Miliczu, 29 czerwca 1962 r. Jest artystą samoukiem, maluje obrazy abstrakcyjne. W swoim życiu zawodowym zajmował się kilkoma profesjami: od edukacji, poprzez działalność reklamowo-wydawniczą, wideo graficzną, po branżę przemysłową. Zawsze jednak czuł silną więź i oddziaływanie sztuki na siebie i na świat. Stąd pewnie nieustanne niepokoje skutkujące tworzeniem prac plastycznych, często zagubionych gdzieś w ludzkiej przestrzeni. W swoich obrazach ubiera Maszynę Wszechświata w migawki własnych spostrzeżeń.

Autor uważa, że człowiek balansuje między aksjomatem a dylematem. Bez poddania się oddziaływaniu tego pierwszego, z resztą stworzonego przez samego siebie, nie może zgłębiać otchłani pytań zasaadniczych, egzystencjalnych. To właśnie autora fascynuje i skłania do rozbierania na czynniki pierwsze wszelkich zagadnień, które definiują nasze istnienie we wszechświecie. W jego pracach pojawiają się motywy przestrzeni, przejść międzywymiarowych, falowania, wibracji, przemiany energii i materii, kontrastu światła z cieniem, tonalnej gry kolorów, symboli. Swoje prace wykonuje na płótnie lub na podłożu kartonowym.

Często sam proces tworzenia pracy zaczyna się przekształcaniem przestrzeni roboczej obrazu od płaszczyzny do obszaru trójwymiarowego. Następnie odbywa się utrwalanie, malowanie chwilowej deformacji. Po etapie malowania następuje powrót do stanu dwuwymiarowego z uchwyconą “fotografią” wywołanego przed chwilą zakłócenia. Wiele prac posiada ślady tych przejść międzywymiarowych, jak zmarszczki na twarzy osoby po przejściach, osoby która próbuje wrócić do normalności. To swoista dokumentacja tego co może umknąć naszej uwadze i więcej się nie powtórzy lub trwa, wciąż niewidzialne ale z natury prawdziwe i realne.

Artysta tworzy też prace cyfrowe, w których również motywem przewodnim jest manipulacja przestrzenią, jej wielowymiarowość, zmienność, plastyczność. Paweł Bienkiewicz w swoich pracach posługuje się pseudonimem “pablo”, ubranym w eliptyczny logotyp. Autor uważa, że najpiękniejsze dzieła sztuki tworzy natura. W jednym z tych dzieł, tym chyba najbardziej nieuchwytnym, niewyobrażalnym, jesteśmy zanurzeni i jednocześnie ograniczeni akwalungami naszej percepcji. Dlatego człowiek, naśladując naturę nigdy jej nie prześcignie, ale warto kontynuować te zmagania bo efekty bywają zachwycające.

            Twórca syntetycznie o sobie:

– czynny obserwator natury i dylematów egzystencjalnych, próbujący przełożyć je na język abstrakcji,

– lubi estetykę dzieł Stasysa Eidrigeviciusa, Antonio Gaudiego oraz twórczość H.R. Gigera,

– przekonany o możliwości zaistnienia wszystkiego, nawet tego co dzisiaj wydaje się niemożliwe,

– zaintrygowany naszym miejscem we wszechświecie oraz tym jak wielki i jednocześnie jak mały jest Człowiek,

– zwolennik teorii strun i jej związku z budową materii.

Prace dostępne w galerii