Wojciech Kossak (1856-1942) był synem i uczniem Juliusza Kossaka, ojcem Jerzego, także malarza oraz poetki Marii Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej i pisarki Magdaleny Samozwaniec. Ukończył krakowską Szkołę Sztuk Pięknych, kształcił się również w Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 przebywał w Berlinie, gdzie pracował dla cesarza Wilhelma II, malował też dla dworu Franciszka Józefa II. W późniejszych latach wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, realizował zamówienia portretowe. W roku 1913 był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Był współautorem panoram: Racławice (1893-94), Berezyna (1895-96), Bitwa pod piramidami (1901) oraz szkiców do niezrealizowanej Samosierry (1900) Był niezrównanym malarzem scen batalistycznych i historycznych. Gloryfikował w nich wojsko polskie: ułanów, szwoleżerów, legionistów. Do perfekcji opanował sztukę malowania koni.
