PIOTR PIECKO ‘Serafin’ olej, akryl, płótno, 120x80cm

Tytuł: Serafin
Wymiary: 120 x 80 cm
Technika: olej, płótno
Sygnatura: PIECKO

Certyfikat autentyczności

Mówią, że widok Serafina to dar, na który mało kto jest gotowy.
Ale ona widziała go – tego jestem pewien. Przysięgała, że kiedy usiadła
samotnie na wzgórzu, w najciemniejszej godzinie swojego życia, pojawił się
przed nią.
„Elazar” – tak go nazwała, choć sama nie wiedziała, skąd zna jego imię.
Był młody, a jednocześnie nosił w sobie coś nieskończenie starego. Jego
oblicze promieniało blaskiem, który nie oślepiał, lecz przenikał prosto do
serca. Jego oczy… – opowiadała – „to nie były oczy istoty, która zna tylko
światło i chwałę. Było w nich coś więcej. Smutek. Jakby tęsknota za czymś,
czego nigdy nie mógł dotknąć”.
Stał tam, w swoim ogniu, który zdawał się nie palić, lecz oczyszczać.
Nie mówił wiele, a może wcale – kto wie? Czasami słowa nie są potrzebne.
Przekazał jej coś w spojrzeniu, w tej chwili, która była jednocześnie
wiecznością i mgnieniem oka.
Kiedy zapytałem, czy go dotknęła, spojrzała na mnie, jakbym nie zrozumiał
najważniejszego. „Nie mogłam” – powiedziała. – „Jego blask… to była
czystość, której człowiek nie może pojąć, a co dopiero przyjąć. Ale jego
obecność… była jak płomień, który wypełnia cię od środka i nigdy już nie
gaśnie”.
Podobno przybył do niej w chwili, gdy była bliska rozpaczy. Wydawało jej
się, że wszystko stracone, że Bóg dawno odwrócił od niej swoje oblicze.
A jednak on pojawił się wtedy – nie jako odpowiedź na jej modlitwy, lecz
jako przypomnienie, że nigdy nie została zapomniana. Elazar, opowiadała,
nie zostawił żadnego śladu na ziemi – ani popiołu, ani cienia. Jedynie
w jej sercu coś się zmieniło. „Jego światło… ono jest teraz we mnie” – mówiła, a jej oczy błyszczały w sposób, którego nigdy wcześniej nie
widziałem.
Nie wiem, czy to była prawda, czy tylko sen, który zrodził się z bólu i nadziei.
Ale kiedy patrzyłem na nią tego dnia, gdy mi to opowiadała, widziałem coś,
czego nie potrafię wyjaśnić. Ślad płomienia. Coś, co przypominało, że być
może Elazar naprawdę istnieje – i że czasami zstępuje, by przypomnieć nam
o czymś, co łatwo zapomnieć w mroku życia.
„Angelologia”